|
|
|
|
|
  
|
|
|
|
Το ζευγάρι σε οικονομική κρίση
Ο παράγοντας του χρήματος ακόμα και στις ερωτικές σχέσεις είναι δύσκολο να καταργηθεί. Παρόλο που αυτή η πραγματικότητα δεν αναφέρεται ρητά, όταν εμφανίζεται ακόμα και μία μικρή δυσκολία γινόμαστε μάρτυρες έντονων συγκρούσεων με περιεχόμενο το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στα ζευγάρια.
Η οικονομική κρίση το δυσκολεύει αυτό ακόμα περισσότερο, καθώς μας έφερε αντιμέτωπους με ανάγκες που δεν επιλέξαμε.
Η δύσκολη αυτή συνθήκη είναι φυσικό να επηρεάσει και την διαβίωση ενός ζευγαριού, καθώς το αφήνει εκτεθειμένο στην αβεβαιότητα.
Η μείωση των εισοδημάτων, η απώλεια της εργασίας και οι δυσκολίες σην αποπληρωμή δανείων μπορεί να λειτουργήσουν ως πηγή εντάσεων ακόμα και σε ένα ζευγάρι που μετράει πολλά χρόνια στην πλάτη του. Ξαφνικά χάνεται οποιαδήποτε αίσθηση ελέγχου να ορίσουν την ίδια τους την ζωή.
Η αγωνία, η θλίψη, η ευερεθιστότητα και η απομόνωση είναι βασικοί απότοκοι αυτής της δύσκολης συγκυρίας.
Η «κρίση» στην κινέζικη γλώσσα, αποτελείται από δύο ιδεογράμματα που σημαίνουν κίνδυνο και ευκαιρία ταυτόχρονα. Η κρίση δεν είναι μόνο ρήξη, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε κάθαρση και νέα ξεκινήματα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μην απορροφηθεί το ζευγάρι από τις αντιξοότητες είναι η ευελιξία. Κρίση σημαίνει αλλαγή και για αυτό η αλλαγή πλεύσης σε όποια σχέδια είχε κάνει το ζευγάρι πριν την εμφάνισή της μπορεί να κρίνεται απαραίτητη.
Η αλλαγή αυτή είναι εφικτή όταν το ζευγάρι συσπειρώνεται σε μία συμμαχία με σκοπό την χάραξη κοινών στόχων. Είναι σημαντικό να συμφωνούν ότι βαδίζουν προς την ίδια κατεύθυνση, καθώς μπορούν να πετύχουν πολύ περισσότερα όταν είναι μαζί παρά χώρια ή απέναντι ο ένας στον άλλον. Χρειάζονται να αποχαιρετήσουν χειρισμούς του παρελθόντος και να αφήσουν πίσω ότι είναι πλέον σαθρό και αναποτελεσματικό. Άλλωστε πώς μπορούμε να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας τα ίδια πράγματα; |
|
Τα αντίδοτα της σχέσης στο πέρασμα του χρόνου
Καθώς τα χρόνια περνούν σε μία σχέση, το ζευγάρι ακολουθεί περισσότερο τα στερεότυπα, παρά τις επιθυμίες του. οι άνθρωποι έχουν την επιθυμία να μην φθαρούν στο πέρασμα του χρόνου, φοβούμενοι τον νόμο της εντροπίας. Η κοινή διαβίωση ακροβατεί ανάμεσα στην επιθυμία για τον διαρκή έρωτα και τις τριβές της καθημερινότητας.
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες προτάσεις με σκοπό την διαρκή ανανέωση της σχέσης.
Αυτογνωσία
Η διαδρομή προς την αυτογνωσία είναι η «βασιλική οδός» για την δημιουργία ουσιαστικής συντροφικής σχέσης και όχι μόνο. Όταν ανακαλύπτω τις κρυφές πλευρές του εαυτού μου, όταν ξέρω τί είναι αυτό που θέλω και τί μπορώ να προσφέρω μπορώ να επιλέγω. Από την στιγμή που επιλέγω είμαι ελεύθερος, απαλλαγμένος από κάθε καταναγκασμό ακόμα και όταν είμαι δεσμευμένος.
Προσωπική φροντίδα
Ο ερωτισμός στην σχέση είναι κινητήριος δύναμη ακόμα και έπειτα από πολλά χρόνια κοινής πορείας. Πόσο ερωτεύσιμος και ελκυστικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει παραμελήσει τον εαυτό του και έχει παραιτηθεί από το παιχνίδι της σαγήνευσης; Η ισορροπημένη διατροφή και η άθληση μπορεί να είναι οι σύμμαχοί μου προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μοναχικότητα
Το να μείνουμε ήρεμοι, χωρίς να κάνουμε τίποτα συγκεκριμένο, όπως να μιλάμε, να καπνίζουμε, να πίνουμε, να τρώμε ή να διαβάζουμε είναι σχεδόν ένα σενάριο αδιανόητο για τους περισσότερους ανθρώπους. Έτσι, ψάχνουμε την οικειότητα για να προστατευτούμε από την μοναξιά. Όμως πώς μπορώ να είμαι πραγματικά καλά με τον άλλον, όταν δεν μου αρέσει η παρέα του εαυτού μου; Όλοι μας χρειαζόμαστε μία ιδιωτική ζώνη που να ανήκει στον καθένα προσωπικά. Η ικανότητα να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας είναι προϋπόθεση για την ικανότητα να αγαπούμε και να αγαπιόμαστε σε βάθος χρόνου.
Κοινωνικότητα
Μερικές φορές το να βρίσκομαι σε μία μακροχρόνια σχέση μπορεί να περιορίσει τον κύκλο των επαφών μου. Όταν, όμως διακόπτονται οι σχέσεις με τους παλιούς γνώριμους είναι σαν να χάνω ένα κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας. Η κοινωνική ζωή τροφοδοτεί το ζευγάρι με ολοένα και περισσότερα ερεθίσματα.
Αμοιβαία εξέλιξη
Όταν επιλέγω να ζήσω συντροφικά με κάποιον, το κάνω για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελα να είναι. Είναι σημαντικό να μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέσα στην σχέση και να εξελίσσομαι. Εξίσου σημαντική είναι και η φροντίδα να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί το άλλο άτομο όπως είναι. Θέλω το πρόσωπο που συνδέομαι μαζί του να εξελιχθεί για το δικό του καλό και με τον δικό του τρόπο και όχι με σκοπό να με υπηρετήσει.
Κοινά ενδιαφέροντα
Είναι σημαντικό να διατηρώ τον ζωτικό προσωπικό μου χώρο, καθώς η ανάγκη μου να είμαι μαζί με τον άλλον συνυπάρχει με την ανάγκη να είμαστε χώρια. Όμως η υπερβολική απόσταση απειλεί την απουσία σχέσης. Για αυτό, μπορούμε να τρέφουμε την εγγύτητα με το να απασχολούμαστε με δραστηριότητες αμοιβαίου ενδιαφέροντος.
Συγχώρεση
Τα «λάθη» αντί να είναι πηγή ρήξεων, μπορούν πάντα να είναι αξιοποιήσιμα για την πορεία της σχέσης. Συχνά είμαι άστατος μέσα στην σχέση επειδή αναζητώ το απόλυτο και περιμένω τα πάντα από τον άλλον. Για αυτό, λοιπόν, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να μην πληγώνω αυτούς που αγαπώ και παράλληλα να συγχωρώ τις όποιες αδυναμίες τους. Σημασία έχει να εστιάζω στο παρόν και όχι να τροφοδοτώ πικρίες του παρελθόντος. Ζήσε και άσε τους άλλους να ζουν!
Δόσιμο
Πολύ συχνά πιστεύουμε ότι το δόσιμο είναι χάσιμο. Αυτή η παρεξήγηση δημιουργείται γιατί συγχέουμε το δόσιμο με την θυσία. Το να σε αγαπώ δεν σημαίνει ότι απαρνούμαι τον εαυτό μου, ούτε ότι είμαι διατεθειμένος να υποφέρω για σένα. Οι θυσίες ρίχνουν σε μένα αλλά και στον αποδέκτη τους πολύ μεγάλο βάρος. Δίνω αυτό που είναι ζωντανό μου μέσα και αυτό μπορεί να γεννήσει κάτι καινούργιο στον άλλον. |
|
Πότε μία σχέση είναι υγιής;
Πότε μία σχέση είναι «υγιής»;
Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία σε μία σχέση που όταν απουσιάζουν τείνουμε να πιστεύουμε ότι «κάτι δε πάει καλά σε αυτήν». Είναι όντως απαραίτητα συστατικά στοιχεία ή στην υπερβολή τους μπορεί να δηλητηριάσουν την σχέση; Ακολουθούν ορισμένες συνθήκες στις οποίες μπορούμε να πορευτούμε χωρίς να βαδίζουμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Ζήλια
Όταν φοβάμαι μήπως χάσω το αγαπημένο μου πρόσωπο, βρίσκομαι υπό καθεστώς έντονης αγωνίας. Σε αυτό το έδαφος ευοδώνεται ένα αίσθημα τρομακτικά δύσκολο να ομολογήσω στον εαυτό μου και ακόμα πιο δύσκολο να αποφύγω: η ζήλια. Η ζήλια είναι ένα δευτερογενές συναίσθημα και ρίχνει φως σε μία σύγκρουση που προϋπήρχε μέσα μου. Το πρωτογενές στοιχείο που την πυροδοτεί είναι ο φόβος μήπως χάσω αυτόν που μου είναι σημαντικός.
Η ζήλια στο εδώ και τώρα με ενημερώνει ότι περιμένω από τον άλλον να με αγαπάει χωρίς περιορισμούς και με απόλυτη προσήλωση. Μου αποκαλύπτει την ανασφάλεια που εδράζεται στην πεποίθηση ότι «η ζωή μου έχει νόημα επειδή υπάρχει ο άλλος». Όταν ζηλεύω εκφράζω την επιθυμία μου να είμαι το επίκεντρο της προσοχής. Αναδύεται το παιδί που υπάρχει μέσα μου και τρέμει μπροστά σε κάθε πιθανότητα εγκατάλειψης. Η ζήλια μπορεί να είναι πηγή πόνου έως και δυστυχίας, καθώς με αφήνει εκτεθειμένο στο αίσθημα ότι είμαι ημιτελής. Είναι πολύ οδυνηρό όταν έρχομαι καταπρόσωπο σε επαφή με την ανεπάρκειά μου. Η αγωνία μήπως χάσω τον αγαπημένο/η μου δημιουργεί αναστολές, ώστε να αφεθώ στην ροή της σχέσης.
Συχνά πιστεύουμε ότι η ζήλια είναι αναμφισβήτατη απόδειξη αγάπης. Όταν γίνομαι δέκτης της τρέφει την ανάγκη μου για κολακεία και επιβεβαίωση. «Ο σύντροφός μου για να με αγαπάει οφείλει να με ζηλεύει» και το αντίστροφο. Όταν, όμως, η ζήλια είναι έντονη και η εκδήλωσή της είναι μη ρεαλιστική, φανερώνονται ψυχολογικά προβλήματα. Κάθε υποψία μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα. Συχνά ο άνθρωπος που ζηλεύει και νιώθει δυστυχισμένος γίνεται επιθετικός. Στην επιφάνεια βγαίνει μία σκοτεινή επιθυμία για τυρρανία και αυστηρή επιτήρηση του άλλου. Ο κλοιός αρχίζει να σφίγγει και γίνεται ασφυκτικός.
Ωριμότητα δεν σημαίνει αναγκαστικά απουσία ζήλιας. Το άτομο που δεν ζηλεύει τον σύντροφό του καθόλου, δεν είναι αυθεντικό. Σε κάποιο βαθμό οφείλουμε να διατηρήσουμε την ικανότητά μας να ζηλεύουμε. Γιατί το να αποδεχόμαστε την ανεπάρκεια που κατα τα άλλα την βλέπουμε ως ποταπή είναι σημάδι ωριμότητας. Δυνατός γίνομαι όταν αποδέχομαι τις αδυναμίες μου.
Πάθος
Μόλις ακούγεται η λέξη «πάθος» στην σκέψη εμφανίζονται σκηνές έντασης, έξαψης έως και παροξυσμού. Τα πάντα στην σχέση βρίσκονται στο «κόκκινο». Πρόκειται για ένα είδος «μυστηρίου» που είναι η βάση του καλού και του κακού. Όπου υπάρχει πάθος, ο ερωτικός δεσμός γίνεται κυρίαρχος στην σχέση. Η σαρκική διάσταση καταλαμβάνει μεγάλα αποθέματα συναισθηματικής ενέργειας στο ζευγάρι. Για να είμαστε μαζί, νιώθουμε την αδιάλειπτη ανάγκη να λατρεύουμε ο ενας τον άλλον, ενώ βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού.
Η ερωτική έλξη και τα παιχνίδια σαγήνευσης βρίσκονται στο απόγειό τους. Ο αμοιβαίος διακαής μας πόθος κάνει την ζωή μας πιο πικάντικη έως και συναρπαστική. Όμως, πώς αλήθεια μπορεί να σταθεί μία σχέση όταν το μοναδικό στοιχείο που την τρέφει είναι το πάθος; Τα θεμέλιά της κλονίζονται συθέμελα όταν η ερωτική ζωή περνάει κρίση. Το σεξουαλικό ένστικτο αναλαμβάνει τα ηνία και γίνεται μία απελπισμένη προσπάθεια αρπαγής του άλλου. Το ζευγάρι βρίσκεται σε τροχιά πολέμου και διαρκής αντιπαράθεσης.
Ο συναισθηματικός πυρετός που καταλαμβάνει δύο ανθρώπους στην αρχή μίας σχέσης δεν μπορεί να σταθεί από μόνος του αν δεν δημιουργηθούν και δεσμοί λιγότερο εκστατικοί, όπως μπορεί να είναι η φιλία, η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση. Όταν το πάθος είναι το μόνο συστατικό στοιχείο σε μία σχέση, τότε είναι δύσκολη να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Για να μην εξαργυρωθεί τόσο γρήγορα το δυναμικό της σχέσης χρειάζεται να υψώσουμε την κοινή μας ζωή στην σφαίρα της αρμονίας, παρά της εμμονής. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τίποτα χωρίς πάθος, αλλά δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτα που να διαρκεί με μοναδικό υλικό το πάθος.
Εξάρτηση
Όλοι έχουμε βιώσει το αίσθημα ότι κάτι μας λείπει και χρειάζεται να αναπληρώσουμε το κενό. Όταν ζω αυτό το κενό με πολύ ένταση, τότε ο άλλος γίνεται στα μάτια μου υπόσχεση, ώστε να μεταμορφωθώ σε κάτι τελείως καινούργιο. Ο άλλος γίνεται το όχημα για να νιώσω πλήρης. Από την στιγμή που εμφανίστηκε στην ζωή μου, καταλαβαίνω ότι μέχρι τώρα δεν ζούσα. Τότε είναι που «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» και η εξάρτηση στην σχέση έχει αποκτήσει γερά θεμέλια.
Όταν σε μία σχέση η εξάρτηση είναι σήμα κατατεθέν, δεν επιθυμώ απλά να είμαι μαζί με τον άλλον, τον χρειάζομαι. Στην εξάρτηση δεν υπάρχει επιθυμία, αλλά ανάγκη. Συχνά μπερδεύουμε την αγάπη με την ανάγκη: πώς μπορώ να τον/την αγαπώ, αν δεν τον/την έχω ανάγκη; Όμως στην ουσία, όπου υπάρχει ανάγκη δεν υπάρχει επιλογή. Σε μία σχέση εξάρτησης είμαι με τον άλλον όχι επειδή τον θέλω, αλλά επειδή τον χρειάζομαι, μου είναι απαραίτητος. Στην εξάρτηση χρειάζομαι και απαιτώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπώ.
Σε μία εποχή, όπου η ανεξαρτησία είναι υπέρτατη αξία και κυριαρχεί η λογική «εγώ δεν έχω ανάγκη κανέναν», η εξάρτηση είναι πλέον ταμπού. Χρειάζεται θάρρος για να μπορέσω να αποδεχτώ την έλλειψη που με κάνει να αναζητώ το άλλο πρόσωπο. Όταν μου επιτρέπω να είμαι ευάλωτος, η αναζήτηση του άλλου δεν γίνεται ανάγκη, αλλά προσωπική μου ευθύνη.
Κτητικότητα
Συχνά υπάρχει ο φόβος ότι αν το άλλο πρόσωπο είναι ελεύθερο να ακολουθήσει τα δικά του βήματα μέσα στην σχέση, κάποια στιγμή θα φύγει από αυτήν. Τότε προκειμένου να αποφύγω αυτόν τον κίνδυνο θα επιχειρήσω να τον κρατήσω για να είμαι ασφαλής. Τότε είναι που αρχίζουν τα παιχνίδια εξουσίας με όρους κυριαρχίας και υποταγής. Η εμπειρία της κτητικότητας μπορεί να περιγραφεί σαν την απώλεια της εμπιστοσύνης που αρχικά έτρεφα για αυτόν τον άνθρωπο.
Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να περιορίσω τις επιλογές του συντρόφου μου και να τον κάνω κτήμα μου. Τρέφω την απόλυτη ψευδαίσθηση ότι όταν ο άλλος δεν έχει άλλες επιλογές, η σχέση βρίσκεται εκτός κινδύνου. Όμως, πώς μπορεί κάποιος να θέλει να μείνει σε μία σχέση όταν η πίστη είναι ένας απαράβατος κανόνας και μόνο; Στην πραγματικότητα, η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ σαν αποτέλεσμα καταναγκασμού. Αυτός που θέλει να μείνει θα μείνει και αυτός που θέλει να φύγει ας φύγει. Μόνο τότε μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ο άλλος μένει στην σχέση επειδή θέλει και όχι επειδή πρέπει.
Στην κτητικότητα η εγγύτητα ξεπερνάει τα όρια της υπερβολής και οι σύντροφοι συγχωνεύονται. Τα δύο πρόσωπα γίνονται ένα, χάνουν την ετερότητά τους. Όταν από μισός που συναντάει το άλλο του μισό γίνομαι ολόκληρος ισχύει το εξής παράδοξο: οι δύο γίνονται ένας κι ωστόσο παραμένουν δύο.
Υπερπροστασία
Συχνά τρέφουμε την προσδοκία από την σχέση να λειτουργήσει ως στήριγμα που θα μας ανακουφίσει από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Το οικοδόμημα θα πρέπει να είναι πολύ στέρεο για να μπορώ να νιώθω ασφαλής. Έτσι, σε μία προσπάθεια να προστατευτώ, στήνω ένα οχυρό, στενεύω τα όρια και αποφεύγω ο,τιδήποτε απρόβλεπτο. Επενδύω όλο και περισσότερο στην οικειότητα και δίνω περισσότερο χώρο στην πλήξη.
Ωστόσο, αντί να μας προστατεύσω, η σχέση αποδυναμώνεται. Προσπαθώ να περιορίσω ό,τι απειλεί την ασφάλεια, παίρνοντας τον έλεγχο στα χέρια μου. Αναλαμβάνω όλες τις ευθύνες και παίρνω μεγαλύτερο μερίδιο από ότι μου αναλογεί γιατί ξέρω ποιο είναι το σωστό και για τους δυο μας. Οι ρόλοι αλλάζουν: από «σύντροφος» γίνομαι μία πατρική ή μητρική φιγούρα και το άλλο πρόσωπο ένα μικρό παιδί που του έχει αφαιρεθεί η δύναμή του.
Όταν η διαφορετικότητα των συντρόφων θυσιάζεται στο όνομα της ασφάλειας, το κόστος είναι πολύ μεγάλο. Καθένας έχει την δική του ευθύνη μέσα στην σχέση με όποιο ρίσκο συνεπάγεται αυτό |
|
